Baby Bag

„ვერ დაველოდებით 2022 წელს, საბაზო ხელფასისა და სტატუსის დანამატების ეტაპობრივი ზრდის პროცესი უნდა დაიწყოს დაუყოვნებლივ“ - პედაგოგთა პროფკავშირი

„ვერ დაველოდებით 2022 წელს, საბაზო ხელფასისა და სტატუსის დანამატების ეტაპობრივი ზრდის პროცესი უნდა დაიწყოს დაუყოვნებლივ“ - პედაგოგთა პროფკავშირი

პედაგოგთა პროფკავშირი განათლების რეფორმის საკითხებზე მინისტრის ​განცხადებას გამოეხმაურა. როგორც მათ მიერ გავრცელებულ განცხადებაშია აღნიშნული, განათლების, მეცნიერების, კულტურისა და სპორტის მინისტრის მიერ წარმოდგენილი პროექტის ძირითად საკითხებთან დაკავშირებით განხილვები ჰქონდათ, გარკვეული ჩვენი მოთხოვნები დაკმაყოფილებულია სამინისტროს მხრიდან და პროფკავშირი მთლიანობაში პრინციპებს ეთანხმება.

„ჩვენ, მომავალშიც აქტიურად ვიქნებით ჩართული სქემის ცვლილებების და სხვა ნორმატიული აქტების პროექტების შემუშავების პროცესში.

ცხადია, მრავალ კითხვას გააჩენს და აზრთა სხვადასხვაობას გამოიწვევს პენსიონერ პედაგოგებთან დაკავშირებული მიდგომები. ალბათ იქნება ნეგატიური შეფასებებიც, რომ სახელმწიფო ზედმეტ ყურადღებას იჩენს პენსიონერი მასწავლებლებისადმი, სხვა სფეროს დასაქმებულ პენსიონრებთან შედარებით და სხვა.

შეგახსენებთ, რომ ათეული წლების განმავლობაში, მასწავლებლის საშუალო ხელფასი 2-ჯერ ნაკლებია საბიუჯეტო სექტორში დასაქმებულთა საშუალო ხელფასზე და იგი ბევრად ჩამორჩება ქვეყანაში არსებულ საშუალო ხელფასს.

ალბათ, უნდა მივესალმოთ საქართველოს მთავრობის ჰუმანურ გადაწყვეტილებას, დაბალ ანაზღაურებაზე ათეულობით წლებით განმავლობაში მომუშავე ღვაწლმოსილი პედაგოგების ამგვარი დაფასებისათვის. მიუხედავად იმისა, რომ სახელმწიფო ჯილდოს თანხა მინიმალურია.

რაც შეეხება მასწავლებელთა გამოცდებს: დადგა დრო, ყველა პედაგოგმა დაადასტუროს კომპეტენცია და პედაგოგთა კორპუსი ამისათვის მზად არის.
შემოთავაზებულ ცვლილებებში მასწავლებელთა შრომითი და სამართლებრივი უფლებები დაცულია. მასწავლებლებს აქვთ არჩევანის შესაძლებლობა, დარჩნენ პროფესიაში, თუ გავიდნენ პროფესიიდან. ახლა მთავარია, შემუშავდეს ისეთი ნორმატიული აქტები, რაც უზრუნველყოფს გადაწყვეტილების ობიექტურ განხორციელებას პრაქტიკაში.

უმნიშვნელოვანესია, პროფესიაში არ შეიქმნას დეფიციტი და არ დაზარალდეს სასწავლო პროცესი. ბევრი მუშაობა მოგვიწევს მასწავლებლის პროფესიაში შემოსვლის და კარიერული წინსვლის პროცესებთან დაკავშირებული საკანონდებლო ბაზის სრულყოფაზე.

პედაგოგთა პროფკავშირის ძირითადი მოთხოვნაა ეტაპობრივად გაიზარდოს მასწავლებლის საბაზო ხელფასი, რასაც 2014 წლიდან ვითხოვთ. პრემიერ მინისტრისა და განათლების მინისტრის განცხადების საფუძველზე 2022 წლიდან მასწავლებლის ხელფასი იქნება 1500 ლარი და ზოგ შემთხვევაში უფრო მეტიც. ვერ დაველოდებით 2022 წელს, მიგვაჩნია, რომ საბაზო ხელფასისა და სტატუსის დანამატების ეტაპობრივი ზრდის პროცესი უნდა დაიწყოს დაუყოვნებლივ,“ - წერია პედაგოგთა პროფკავშირის მიერ გავრცელებულ განცხადებაში.

შეიძლება დაინტერესდეთ

​ჩემი პირველი მასწავლებელი

​ჩემი პირველი მასწავლებელი

ჩემი პირველი მასწავლებელი დედაჩემი იყო. მშვიდი და წყნარი, დარდით გატეხილი, თუმცა მაინც მომღიმარი, შავებში ჩაცმული ქალი, ნაადრევი ჭაღარით.

დედას რიტუალი
სოფლის სკოლაში ვსწავლობდი. ნაძვნარში ოდნავ მოჩანდა ორსართულიანი შენობა, რომელსაც უზარმაზარი ეზო და სათამაშო მოედანი ჰქონდა. სკოლის გვერდით მდინარე ჩამოდიოდა და სანამ ღობეს გაავლებდნენ, სათითაოდ გვდარაჯობდნენ ხოლმე მასწავლებლები პირველკლასელებს, ვაითუ, ნაპირს ზედმეტად მივახლოვებოდით.

​დედაჩემს ერთი რიტუალი ჰქონდა. პირველივე დღეს პირველი კლასის ყველა მოსწავლეს ხელს ჩაჰკიდებდა და სკოლის მთელ შემოგარენს შემოატარებდა. ეს შეცნობა იყო. დედა ფიქრობდა, რომ ნამტირალევი, დედებს მონატრებული პატარები უცხო გარემოს უნდა შეჩვეოდნენ, სადაც წლების გატარება მოუწევდათ.
ამის შესახებ მე ცოტა მოგვიანებით გავიგე და დავფიქრდი, როდესაც ერთ-ერთ პირველ დღეს სკოლაში სკოლის მოედანზე მოსეირნე დედა და პატარები შევნიშნე. უცნაურია, რომ მანამდე ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია. ცხადია, ჩემი „შეცნობა“ არ მემახსოვრებოდა, თუმცა მახსოვდა ის პირველი დღე, როდესაც სკოლაში ყველაზე თბილი და ყველაზე ლამაზი ოთახის ნაწილი გავხდი.
ფერადი გეომეტრიული ფიგურები
ჩემი კლასი დედასთვისაც პირველი იყო. პირველი „პირველი კლასი“ და ალბათ სწორედ ამიტომ ვიყავით მისთვის განსაკუთრებულები, გამორჩეულები და საუკეთესოები. თვითონ ასე ამბობდა.
დედას პირველ „პირველ კლასში“ ერთი კარადა იდგა, ლამაზი, ნაცრისფერი ფარდებით. ეს კარადა ძალიან ბევრ მნიშვნელოვან და საჭირო რამეს ინახავდა, თუმცა ჩემთვის ყველაზე გამორჩეული მაინც ფერადი გეომეტრიული ფიგურები იყო, რომელთა დახმარებითაც დედამ მათემატიკა გვასწავლა. მე და ჩემს კლასელებს ყოველთვის გვემახსოვრება ის წითელი წრე, მწვანე კვადრატი და ყვითელი სამკუთხედი და დედაჩემი, მუქი ყავისფერი დაფის წინ მდგომი, რომელსაც ჩვენთვის ციფრები გამოჰყავდა.
წლების შემდეგაც, როცა სკოლას ვსტუმრობ, საკუთარ კლასზე მეტად, სწორედ ამ ოთახის დანახვა მახარებს და იმ კარადის, ალბათ, მეათასეჯერ დათვალიერება, სადაც ისევ ისე ლამაზად და ფაქიზად უწყვია დედას ქაღალდის ყუთში წითელი წრე, მწვანე კვადრატი და ყვითელი სამკუთხედი.
პირველი გაკვეთილი პირველი მასწავლებლისგან
მახსოვს, ერთხელ კლასში ვიჩხუბე. ზამთარი იყო. გარეთ თეთრად ბარდნიდა. დიდ შესვენებაზე რაღაცაზე ნაწყენმა ჩემს კლასელს კალამი ვატაკე მუცელში. მან სამაგიერო ხელის კვრით გადამიხადა და მეც თავი ვერ შევიკავე, კედელს შევასკდი. ჩხუბს ჩემი მარჯვენა ყურის ნაწილი შეეწირა, თუმცა ამ ამბავს დედაჩემი დიდად არ აუღელვებია. სისხლი მდიოდა და მტკიოდა და მას მაინც ვუსმენდი, ქალს, მასწავლებელსა და ყველაზე ბოლოს, დედაჩემს, რომელიც მტკიცედ და მკაცრად მიმითითებდა ჩემი არასწორი საქციელისკენ. მაშინ იმ ფაქტმა, რომ დედასთვის სკოლაში არა შვილი, არამედ მისი მოსწავლე ვიყავი, სხვებისგან არაფრით გამორჩეული, ძალიან გამაბრაზა.
მერე ცხადი გახდა, რომ დედაჩემმა მაშინ თავისი პირველი, პერსონალური გაკვეთილი ჩამიტარა, ჯერ როგორც მოსწავლეს და შემდეგ, როგორც შვილს.
ტვირთის შესახებ
ცოტა ხნის წინ ერთმა კარგმა ადამიანმა ახალგაზრდა მასწავლებლებს გვითხრა, რომ ჩვენ ადამიანები, ყველანი ჩვენი ტვირთებით მოვდივართ, თუმცა ეს ტვირთი კლასის კარებთან უნდა დავტოვოთ და მოსწავლეებთან ცარიელი ზურგებით შევიდეთ, რადგან მათ ჩვენი ტვირთების ტარება არ ევალებათ.
ტვირთი დედასაც ჰქონდა, ძალიან მძიმე და ძალიან მტკივნეული. უჭირდა, მაგრამ ყოველი გაკვეთილის წინ სარკესთან იდგა და საკუთარ თავს უმეორებდა, რომ მასწავლებელი იყო და მოსწავლეებს სჭირდებოდა. მან იცოდა, რომ მისი ცხრა მოსწავლე მოთმინებით იცდიდა, სანამ კარი გაიღებოდა და კლასში შავი ტანსაცმლით და ჭაღარა თმით, მომღიმარი ახალგაზრდა ქალი შევიდოდა.
შემდეგ გაცილებით მარტივი იყო. მთავარი კლასის კარებთან იწყებოდა, თუმცა ბევრი სხვა მასწავლებლის მსგავსად, დედაც იხსნიდა თავის ტვირთს და ტოვებდა, ტოვებდა, რათა ცარიელი ზურგით შესულიყო პატარა ადამიანებთან.
ისევ დედას რიტუალი

დედაჩემს ერთი რიტუალი აქვს. სასწავლო წლის პირველ დღეს თავისი პირველკლასელები სასეირნოდ მიჰყავს. ეს შეცნობაა, რომლის დროსაც ნამტირალევი, დედებს მონატრებული პატარები უცხო გარემოს სწავლობენ და ეჩვევიან.
დედაჩემს ერთი რიტუალი აქვს, ერთი რიტუალი, უკვე მეოცე წელია. 

ავტორი: მარიამ გვარამია 

    წაიკითხეთ სრულად