თუ მე მეუბნებიან: „შენ არ აკეთებ საკმარისს,“ „შენ არ ხარ საკმარისად კარგი,“ ჩემი შინაგანი ხმა იმეორებს: „მე არ ვაკეთებ საკმარისს,“ „მე არ ვარ საკმარისად კარგი.“ ეს ყველას გამოგვიცდია. მნიშვნელოვანია, მოაზროვნე ზრდასრულებმა, ყურადღებიანმა მშობლებმა, მასწავლებლებმა გავაცნობიეროთ ჩვენი სიტყვების წონა.
როგორ გინდათ, რომ თქვენი ბავშვები საკუთარ თავს ესაუბრებოდნენ? პირადად მე ვისურვებდი, იფიქრონ, რომ ისინი უყვართ, რომ ისინი გონიერები, კეთილები და უნიკალურები არიან, ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით.
ჩვენ გვსურს, ბავშვებმა გააცნობიერონ, რომ მათი ემოციები სწორი და ნორმალურია, რომ სევდა მისაღები განცდაა. როგორ გაიგებენ ბავშვები ამ ყოველივეს, თუ ამას მშობლებისგან არ ისწავლიან?!
წაიკითხეთ სრულად
