Baby Bag

ეს დახმარების კარგი პაკეტია და გაგრძელდება 2021 წელსაც

ეს დახმარების კარგი პაკეტია და გაგრძელდება 2021 წელსაც
კომუნალური გადასახადების სუბსიდირება კარგი პროგრამაა და იგი შეტანილია მომავალი წლის ბიუჯეტის საკომპენსაციო პაკეტებში, - ამის შესახებ მთავრობის სხდომის დასრულების შემდეგ ფინანსთა მინისტრმა ივანე მაჭავარიანმა განაცხადა.

როგორც მან აღნიშნა, დახმარების აღნიშნული პროგრამა, ძირითადად, ფარავს ყველა მიზნობრივ ჯგუფს, ამავე დროს, როგორც მიმდინარე წელს, ჩადებულია მექანიზმი, რომ ვისაც მსგავსი დახმარება არ სჭირდება, შეუძლია განაცხადით დააფიქსიროს ეს და ამ შემთხვევაში მათი კომუნალური ხარჯები არ ანაზღაურდება.

„პროგრამა დაიწყო ნოემბრიდან და ჯამში ფარავს ოთხ თვეს: ნოემბერი, დეკემბერი, იანვარი და თებერვალი. შესაბამისად, იმ წელს ეს პროგრამა იქნება საკომპენსაციო პაკეტებში,“ - აღნიშნა მან.

სხვა სოციალურ და ბიზნესის მხარდამჭერ ღონისძიებებთან დაკავშირებით, ფინანსთა მინისტრმა აღნიშნა, რომ დეტალური ინფორმაცია უახლოეს პერიოდში მიეწოდება საზოგადოებას.

„ამჟამად, ვმუშაობთ დახმარების მეოთხე ფაზაზე. როგორც იცით, ჩვენ მიმდინარე წელსაც საკმაოდ ფრთხილად და ღრმა ანალიზის შედეგად ვიღებდით გადაწყვეტილებებს თუ რა პროგრამა უნდა შემოგვეღო, რადგან რესურსებიდან გამომდინარე, მას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ბიუჯეტისთვის. შეგიძლიათ გადახედოთ და გაიხსენოთ, რა მოცულობის თანხებზე იყო ჯამში საუბარი, ამიტომ ძალიან მნიშვნელოვანია სწორი მიზნობრიობა და მინიმალური დანაკარგი. ალბათ, არც ერთ ქვეყანაში არ არის პროგრამა, რაღაც ტიპის დანაკარგი რომ არ ახლდეს. შესაბამისად, ჩვენ დაგვიგროვდა გამოცდილება და არსებული პაკეტებიდან შევარჩევთ ისეთს, რომელმაც ყველაზე უფრო ეფექტურად იმუშავა. ამ პაკეტებს განახლებულ ბიუჯეტში უახლოეს მომავალში იხილავთ. პრაქტიკულად, გვაქვს მონახაზი, თუმცა ბოლო მომენტანდე ვიტოვებთ იმის თავისუფლებას რომ გარკვეული კორექტირება შევიტანოთ,“ - განაცხადა ფინანსთა მინისტრმა ივანე მაჭავარიანმა.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად