Baby Bag

,,ახლა ჩვენ ამ ველოსიპედს წავიღებთ და დავალომბარდებთ'' - არასრულწლოვნები დადიან და თანატოლებს აბულინგებენ

,,ახლა ჩვენ ამ ველოსიპედს წავიღებთ და დავალომბარდებთ'' -  არასრულწლოვნები დადიან და თანატოლებს აბულინგებენ
,,​ასეთ რაღაცას გადავაწყდი აქ, უბანში (განახლ.აღმაშენებელზე). დადის არასრულწლოვანთა ჯგუფი, პირველად 6 ბავშვი იყო, მეორეზე - 4. მაქსიმალური წლოვანება 12 წლამდე. დადიან და აბულინგებენ თანატოლებს და პატარებსაც, ესეთ საუბარს შევესწარი:
- ახლა ჩვენ ამ ველოსიპედს წავიღებთ და დავალომბარდებთ, ქურდებს ფული უნდა შევუგზავნოთ ციხეზე, ბიჭო, გესმის.
- ბავშვი დაითრგუნა, შეეშინდა, მშობლები გამიბრაზდებიანო უთხრა
- რა ძმაო ? არ სცემ შენ პატივს ქურდებს ? და ასე შემდეგ შეგვამჩნიეს და გადაინაცვლეს სხვა მხარეს. ცოტა ხანში კაი ჩხუბისა და წივილ-კივილის ხმა მესმოდა.
გუშინ კიდევ ბურთს ართმევდნენ ბავშვს, პირველ-მეორე კლასელი იქნებოდა გაუძალიანდა და ოთხივე მიაწვა ქურდული ბაზრით. იქ ვიდექით ორი უფროსი ჩავერიეთ .... ამ ლაწირაკებმა ჩვენც საკმაოდ უხეშათ მოგვმართეს, ბოლო ბოლო გავყარეთ.
ეს რა ხდება ! ! !

ვის მოეთხოვება ამაზე პასუხი ?
ვისი პოზიციაა ?
P.S. ეს მსუბუქად აღწერილია ეს ყველა ე.წ. ,,ბაზარი" ორივე შემთხვევაში კაი ხანს მიდიოდა :/
შინაგან საქმეთა სამინისტრო / Ministry of Internal Affairs of Georgia როგორ უნდა მოვიქცეთ ამ შემთხვევაში?''


აღნიშნულ პოსტს სოციალურ ქსელში სათავგადასავლო ტურიზმის განვითარების ასოციაციის ხელმძღვანელი ნიკო ჯავახიშვილი აქვეყნებს.


შეიძლება დაინტერესდეთ

„იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილები მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, ახლა მე მხოლოდ მისი დაბრუნება მინდა“. ვუთხარი, რომ...“

„იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილები მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, ახლა მე მხოლოდ მისი დაბრუნება მინდა“. ვუთხარი, რომ...“

,,წუხელ ღამით, აი, იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილები მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, ახლა მე მხოლოდ მისი დაბრუნება მინდა“. ვუთხარი, რომ მე ძალიან უცნაური თოვლის ბაბუა ვარ. არც მე მყავს მამა. არ მომიტყუებია, ვუთხარი - რადგან ნიკოლოზი პატარაა, მაგრამ ყველაფერს ხვდება. ამიტომ არ მითქვამს, რომ მამამისი სამოგზაუროდ წავიდა და რაღაცები გამომატანა, რომ მამა წერილებს დაწერს და მე ჩავუტან ხოლმე. სიმართლე ვუთხარი. ვუთხარი, რომ მამისი საერთოდ არსადაც არ წასულა. 

მეტიც, ის აწი უფრო ახლოს იქნება მასთან და საითაც გასწევს, ყველგან წაყვება. ყველა აღმართზე, ზურგიდან ხელის შეშველებას იგრძნობს, ის იქნება მამამისი. თუ დაღმართზე დაშვებული, ძალას იგრძნობს და შეჩერდება - ეგეც მამამისი იქნება. მამას ყოველთვის ექნება ბილეთი - ავტობუსზეც და თვითმფრინავზეც. და როცა გაიზრდება და ახალ გზებს მოსინჯავს, მამაც იქ იქნება. 

ეს ზუსტად ვიცი და ამიტომ ვუთხარი. ზუსტად ვიცი, რადგან მამაჩემი ახლა აქაა, როცა ამ სიტყვებს მწერს და მეტიც, ამ სიტყვებს მამაჩემი მკარნახობს. მამაჩემი დეკემბრის ოცდარვაში გარდაიცვალა. გარდაიცვალა ანუ სამუდამო ბილეთი აიღო ჩემს გვერდით. 
მე და ნიკოლოზი შევთანხმდით, რომ ოცდარვაში მასთან და ოზურგეთში ყველაზე დიდი ბიბლიოთეკის მოწყობას დავიწყებთ. პირველ წიგნებს ამ ბიბლიოთეკისთვის სწორედ მაშინ შემოვდებთ თაროზე. კიდევ შევთანხმდით რაღაცებზე, მაგრამ იმ ამბებს საიდუმლოდ დავიტოვებთ. 

დილით მესიჯი მხვდება ნიკოლოზისგან: ,,ugrmesi madloba. imdenad gamitbet guli. verc davidzine. emociebshi var exlac. me tqven miyvarxarr" და ალბათ ნიკოლოზმა არ იცის, რომ თვითონ არის ყველაზე მაგარი თოვლის ბაბუა. ჩემი თოვლის ბაბუა.''

ავტორი: გიორგი კეკელიძე

წაიკითხეთ სრულად