Baby Bag

საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლის საერთაშორისო წარმატება

საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლის საერთაშორისო წარმატება

საქართველოს უნივერსიტეტმა ძალიან დიდ წარმატებას მიაღწია INADR - საერთაშორისო მედიაციის ამერიკულ კონკურსში. სამართლის სკოლის გუნდი ფინალისტ 4 გუნდს შორის მოხვდა, ბოლო რაუნდში ირლანდიის ბელფასტის უნივერსიტეტს შეხვდა და დაამარცხა.

2019 წლის შეჯიბრი საბერძნეთში, ქ. ათენში, 14-17 მარტს ჩატარდა და მასში მსოფლიოს წამყვანი უნივერსიტეტების სამართლის სკოლების 52 გუნდი მონაწილეობდა. საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლის გუნდი პირველი მონაწილე გუნდი იყო საქართველოდან.

განსაკუთრებული ისიც იყო, რომ ნახევარფინალში სამართლის სკოლის გუნდი ორივე ქვე-ჯგუფში გადავიდა: მედიატორებად და მომლაპარაკებლებად. UG-ის გუნდის გარდა მხოლოდ სამმა ამერიკული გუნდმა მიაღწია იგივე წარმატებას.

უნივერსიტეტის გუნდი სამი სამართლის სტუდენტისგან შედგებოდა: მარიამ თურმანიძე, ლაშა ლურსმანაშვილი და ანა ჯიქია. გუნდის ქოუჩები ნატა სტურუა და ანა ხურციძე იყვნენ.

ფინალში ერთადერთი არამშობლიურ ინგლისურ ენაზე მოლაპარაკე გუნდი სწორედ საქართველოს უნივერსიტეტის გუნდი იყო და 4 ფინალისტიდან მეორე ადგილზე გავიდა. კონკურსში მომლაპარაკებელ გუნდებს შორის პირველი ადგილი აიღო ტორონტოს უნივერსიტეტმა, მეორე - საქართველოს უნივერსიტეტის სამართლის სკოლამ, მესამე - ბელფასტის უნივერსიტეტმა და მეოთხე - ბერკლის სამართლის სკოლამ.

ეწვიეთ საქართველოს უნივერსიტეტის ოფიციალურ ვებ-გვერდს. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,მასწავლებელმა ერთხელ ასეთი რამე მიჩურჩულა ყურში, ჩემი ხუთიანები წითლდებიან ორიანების გვერდზე და რა ვქნათო''

,,მასწავლებელმა ერთხელ ასეთი რამე მიჩურჩულა ყურში, ჩემი ხუთიანები წითლდებიან ორიანების გვერდზე და რა ვქნათო''

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა სკოლის პერიოდი გაიხსენა და მასწავლებლის შესახებ ისაუბრა, რომელმაც მას საკუთარი თავის რწმენა დაუბრუნა: 

,,სწავლა ყველა ბავშვს უყვარს, მაგრამ ვაძულებთ. მეც შემაძულეს. რუსული არ გამაგებინა მასწავლებელმა და მომაყარა ორიანები, მათემატიკაში რაღაც ვერ გავიგე, ისევ ორიანები, მერე ფიზიკა, ქიმია, ვერ ვიგებდი ამ საგნებს და დამხმარე არავინ არ მყავდა. დაშინებული ვიყავი, მეგონა ვერაფერს ვერ ვისწავლიდი. ასე გადავედი მე-6 კლასში ორიანებით. მე-7 კლასშიც ოროსანი გახლდით. მე ახლა იმ ორიანებს ძალიან ვაფასებ, იმ ორიანებმა იყო და იმის გაგებამ, რომ თუ მე არა, მაშ, ვინ მიშველის მე. იმ ორიანებიდან რომ ამოვძვერი, მაშინ გავხდი კაცი. შემდეგ უკვე კარგი მოხდა. მოვიდა მასწავლებელი, რომელიც ჩემთვის იყო დაბადებული, ასე მეგონა მე.''

,,მე ასეთი წარმოდგენა მაქვს, რომ ყველა ბავშვს ერთი მასწავლებელი მოუვა ცხოვრებაში და ყველა მასწავლებელი ერთი ბავშვისთვის არის გაჩენილი ქვეყანაზე, არა იმიტომ რომ თაობები გაზარდოს, არა, ერთი უნდა გაზარდოს. რომელია ეს ერთი, მასწავლებელმა არ იცის, ამიტომ ყველას ისე უნდა მოექცეს, როგორც ერთს. ასეთი მასწავლებელი მომადგა მე, როდესაც ვიყავი მე-7 კლასში, ვარვარო ვარდიაშვილი, ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი იყო. მან დამიწერა პირველი ხუთიანები.''

,,არ მეკუთვნოდა და დამიწერა, არ ვიცი რატომ, მას თავისი განზრახვები ჰქონდა. ამ ხუთაინებმა ფრთები შემასხა, მაშ, შემძლებია. რაც მთავარია, ერთხელ ასეთი რამე მიჩურჩულა ყურში, ჩემი ხუთიანები წითლდებიან ორიანების გვერდზე და რა ვქნათო. მასწავლებლის სიყვარულმა გადამაწყვეტინა, რომ ეს ორიანები რაღაცნაირად მომესპო. დავიწყე ჯერ ყველაფრის ზეპირად სწავლა, ზეპირობამ ორიანები გააქრო, სამიანები გააჩინა. მერე ნაზეპირები კიდეც გავიცნობიერე, მე-7 კლასში 4-იანები და 5-იანები მყავდა, მე-9 კლასში უკვე ხუთოსანი ვიყავი, მარტო რუსულში ვიყავი ოროსანი. ვარო მასწავლებელმა ჩემი თავის რწმენა დამიბრუნა, ჩემი თავი მუჭში დავისვი და მაგრად მოვუჭირე ხელი. დედას არ შეეძლო დამხმარებოდა, სხვა მასწავლებლები ამის გამო თავს არ იკლავდნენ. ერთადერთი ვარვარა მასწავლებელი დედის მსგავსი იყო,'' - აღნიშნულის შესახებ აკადემიკოსმა შალვა  ამონაშვილმა გადაცემაში ​„დროება“ ისაუბრა.

წაიკითხეთ სრულად