Baby Bag

„პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი“

„პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი“

მოკლედ…

პარასკევი იყო, დღის სამი საათი. ოფისში ვიჯექი და ვმუშაობდი. თათბირიდან ახალგამოსული მომდევნო თათბირამდე გაძლებას ვნატრობდი, როცა ტელეფონმა დამირეკა. ავდექი და გარეთ გავედი. კარგი ამბები იყო. უკან შემოვედი და პატარა რაღაც ვითხოვე. წესით ყველაფერი კარგად უნდა დასრულებულიყო. არაო. სამჯერ არაო. მეოთხეზე ისევ გარეთ გავედი. დავრეკე, მხარდაჭერა ვითხოვე, მივიღე. საათი უკვე ექვსს უჩვენებდა. ფურცელი ავიღე, ერთი, ორი, სამი, ოთხი და როგორც იქნა, გავთავისუფლდი. ოთახში ჩამოვიარე, რაღაცები ავიღე, უფრო მეტი დამრჩა. ჩავეხუტე, ჩამეხუტნენ, იტირეს, ვერ ვიტირე. წამოვედი. მოკლედ… პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი.

უკვე მესამე კვირაა რაღაცების გააანალიზებას ვცდილობ. საფიქრალი დრო ნამდვილად ბევრი მქონდა და მეც ვიჯექი და ვფიქრობდი. ჩვენს რეალობაში ნამდვილად რთულია ისე მოიქცე, როგორც სამართალი, მორალი, კანონი, წესი, პატიოსნება მოითხოვს, თუმცა შეუძლებელი არაა. მსგავს სიტუაციაში სულ ორჯერ ვიყავი და ალბათ არ უნდა გაგიკვირდეთ, რომ ორივეჯერ გავიმარჯვე (გახსოვთ ხომ ის სცენა, ვოლტერ ვაითი რომ სკაილერს ურეკავს და ეუბნება, მე მოვიგეო. აი, ზუსტად ეგ ვოლტერ ვაითი ვიყავი დედას რომ დავურეკე და ეს ამბავი ვუთხარი).

ხშირად მიფიქრია, თუ რამდენად უღირსები შეიძლება ვიყოთ ადამიანები. მე, მაგალითად, მიზანმიმართულად ხშირად რაღაცებს არ ვაკეთებდი, არ ვამბობდი, მნიშვნელოვან დეტალებზე არ ვამახვილებდი ყურადღებას და შეიძლება, დიახ, ასეთ მომენტებში უღირსი ვიყავი, ვარ და ვიქნები, მაგრამ ნუთუ ეს საკმარისია ამ წოდებისთვის? ნუთუ ადამიანები უფრო მეტის უფლებასაც არ აძლევენ საკუთარ თავს და ამ ყველაფერს ძალაუფლების ჩრდილქვეშ არ აყენებენ? ნუთუ ვიღაცის ავტორიტეტს ამოფარებული ადამიანი, რომელიც ამ ავტორიტეტს მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი მიზნებისთვის იყენებს, უფრო უღირსი არაა? ჩვენ ყველანი ვთანხმდებით, რომ კი, მაგრამ საერთო ფონი და რეალობა სასტიკია და მიუხედავად ჩვენი შეთანხმებებისა, ყველაფერი მაინც უარესობისკენ მიდის.

კინემატოგრაფიასა და ლიტერატურაში საკმაოდ პოპულარულია დისტოპიური ჟანრი. წარსულის, აწმყოსა თუ მომავლის ტოტალიტარული რეჟიმების აღწერა მწერლებისა და რეჟისორების საყვარელი საქმიანობაა. ამ სიუჟეტებს ერთი საერთო აქვს – ადამიანები, რომლებიც მზად არიან, თუნდაც საკუთარი სიცოცხლის ფასად, აღუდგნენ წინ იმას, რასაც არ ეთანხმებიან (გთხოვთ, სუსტი ნებისყოფის ადამიანები ამას ნუ გაიმეორებთ და რა თქმა უნდა, ჩემი პარალელიც გაზვიადებულია სიტუაციის მძაფრად აღსაქმელად). ასეთი წარსული ჩვენ უკვე გვქონდა, არც თუ ისე შორს, რომლის კლანჭებიდან ჯერ კიდევ ვერ დავიძვრინეთ თავი. მაგრამ თქვენ ალბათ არ იცით, რომ ის აწმყოშიც ცოცხლობს, მართალია (საბედნიეროდ) დიდ მასშტაბებზე ვერ ვრცელდება, თუმცა რეჟიმის ფუნდამენტურ პრინციპებს ზედმიწევნით იმეორებს – „ბედნიერება“, ფაქტებისა და მოვლენების მიჩქმალვა, „მინის ფარდა“, პროპაგანდა, ცენზურა.

მოსწავლე როცა ვიყავი, განსაკუთრებით მომწონდა ერთი ფრაზა – „შენი უფლებები მთავრდება იქ, სადაც იწყება სხვისი“. უნიკალური წინადადებაა, რომელიც ყველაზე კარგად აღწერს სიტუაციას, თან თუ „უფლებების“ მაგივრად სხვა სიტყვებსაც ჩასვამ, მშვენიერი გასართობია, თან გონებასაც გაივარჯიშებ. მიუხედავად უნიკალურობისა, ეს წინადადება ჩემი ერთი წლისა და 66 დღის ყველა მონაკვეთში უსუსურად გამოიყურებოდა, იმ ორშაბათს ჰგავდა, რომლის დანახვა და დაწყება არავის უნდა, ჩვენს კოსმონავტებს ჰგავდა უწონადობის სამყაროში, ჰარი პოტერს ჰგავდა უჩინმაჩინის მოსასახმით დემენტორების გვერდით (ვინც არ იცით, დემენტორებს უჩინმაჩინის მოსასახმით ვერ მოატყუებ). ხვდებით, ხომ რასთან მქონდა საქმე?

როცა რაღაცით მინდა, რომ თავი შევაქო, სულ იმას ვახსენებ საკუთარ თავს, რომ იმდენად ძლიერი ვარ ფსიქოლოგიურად, ქიუნეთის მრავალდღიანმა ზეწოლამაც ვერ დამაკლო რამე. მიუხედავად ამისა, ერთი წლისა და 66 დღის მანძილზე პატარ-პატარა ტრავმებს, სტრესებს და შფოთვებს მაინც ვერ ავცდი. არა უშავს, ჯერ კიდევ როდის დაიწერა სოლომონმა ბეჭედზე „ესეც გაივლისო“.

გითხრათ, რა არ გაივლის? არა, უმჯობესი იქნება, იმ ამბავზე მოგიყვეთ მოკლედ, რომელიც ამ თხრობის ინსპირაციაა…

მოკლედ…

პარასკევი იყო, 17 მაისი, საღამოს ექვსი საათი და სამსახურიდან წამოვედი. ახლა შაბათია, 8 ივნისი ანუ ის შვიდი დღეც ამოიწურა, რომელიც საკუთარ თავს მივეცი. ორშაბათიდან მოყოლებული ერთი კონკრეტული ორგანიზაციისგან უკანასკნელ სმს-ს ველოდები, უკანასკნელ ცნობას მათგან, რომ ოდესმე ვარსებობდი. ის არ ჩანს. მოკლედ, დღეს შაბათია, 8 ივნისი, დილის საათები და მე მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს, რატომ?

მაშა გვარამიას სხვა ბლოგებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე - ​მაშას ბლოგი

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ანტისახელმწიფოებრივი ქმედებით შეცვლას არ დავუშვებთ ახალგაზრდები, რევოლუცია არ იქნება, მთავრობას მოუწევს პასუხისგება“

„ანტისახელმწიფოებრივი ქმედებით შეცვლას არ დავუშვებთ ახალგაზრდები, რევოლუცია არ იქნება, მთავრობას მოუწევს პასუხისგება“

„დღეს რაც მოხდა, არის ანტისახელმწიფოებრივი, სამარცხვინო შემთხვევა. სახელმწიფო სიმბოლიკის შეურაცხყოფა და ფეხქვეშ გათელვა.

ამას მოჰყვა ძალიან კარგი, ადეკვატური და ჯანსაღი პროტესტი საზოგადოებისგან. დაიგეგმა აქცია. არ ვიცი, ვინ სად რას გეგმავდა პარალელურად, მაგრამ მეც და ბევრმა ჩემმა თანატოლმაც აქციაზე შევიტყვეთ რამდენიმე ჯგუფიდან, სადაც საკმაოდ პროგრესულად მოაზროვნე ახალგაზრდები არიან შეკრებილნი, ძირეული ფასეულობის გარშემო, განურჩევლად პოლიტ-ეკონომიკური თუ სხვა ტიპის პრეფერენციებისა.

როგორ დაიწყო პროტესტი: პარლამენტთან შეიკრიბა საკმაოდ ბევრი ადამიანი, განსხვავებული შეხედულებებით მარა შეთანხმებული ერთში: რუსეთი ოკუპანტია, გავრილოვის შემთხვევა სირცხვილია, ხელისუფლებამ პასუხი უნდა აგოს.

როგორ გაგრძელდებოდა აქცია იმ ხალხის ხელში, ვინც მე ვიგულისხმე შესაბამისი ჯგუფების მიღმა: აქტიური განცხადებებით, კრეატიული ტრანსფარანტებით, საერთაშორისო საზოგადოების ყურადღების მიპყრობით, უწყვეტი წნეხით ხელისუფლებაზე, ძლიერი მედიაზეწოლით და ა.შ.

როგორ გაგრძელდა: დაყარა მიშამ დორბლები, სკივრებიდან ამოყვეს თავები ვიღაცებმა და დაიწყეს 2003 წლის სცენარზე ჩალიჩი გულწრფელი ახალგაზრდების რესურსის ხარჯზე. მაგრამ 2003 წელი აღარაა, ოქრუაშვილიც აღარაა ავტორიტეტი და ეს სცენარი არ გამოვიდა. შესაბამისად გამოიწვიეს ის, რომ ადეკვატური საზოგადოება დაიბნა. აქცია დაიქსაქსა და მთავრობას გული მიეცა.

გვინდა ხელისუფლების პასუხისმგებლობის დაყენება, მაგრამ არა მიშას, ვაშაძის და ოქრუაშვილის ხარჯზე. მერამდენედ უნდა ჩაშალონ ადეკვატური საზოგადოებრივი პროტესტი თავისი პირადი ინტერესების გამო.

უნდა აღინიშნოს, რომ ყველაზე ადეკვატური ევსაქების განცხადებები იყო, რაც ახლა გააკეთეს.

ჰოდა შეიგნონ ამ ქოცნაცებმა რომ ერთი ანტისახელმწიფოებრივი საქციელის მეორე ანტისახელმწიფოებრივი ქმედებით შეცვლას არ დავუშვებთ ახალგაზრდები. რევოლუცია არ იქნება. მთავრობას მოუწევს პასუხისგება. დრო შეიცვალა. ვინც არეულობაზე და ჭყლეტვებზე ეღგზნებით - გაა... პამპლონაში და ხარებს ეჭიდავეთ.

Edit: პოსტი დაწერილია 20 ივნისს, 20:00, დარბევამდე.“

ამის შესახებ ტელეწამყვანმა და მწერალმა ალექსანდრე ლორთქიფანიძემ ფეისბუქში დაწერა

წაიკითხეთ სრულად